november 2023

Logees uit Vienne, Frankrijk op bezoek in Schiedam in het jaar 1972.

Jean-Francois: “Toen ik jong was, spraken we niet over Duitsland, maar over Bosch. De oorlog zat nog steeds in de gedachten van mijn grootvader en grootmoeder, omdat ze zo’n vreselijke periode, vreselijk moment hebben meegemaakt. Wat ze tijdens de laatste oorlog hebben gedaan.
Nu is alles veranderd, 70 jaar na de oorlog. Maar ik weet het altijd nog, en toen ik de eerste ruil deed in ’72 in Schiedam. Ik zat in mijn gastgezin, en in dit gastgezin zijn we twee uit twee verschillende landen, één uit Frankrijk, ikzelf, en in dezelfde kamer sliep iemand uit Duitsland. En in deze periode, natuurlijk in ’72, geen mobiele telefoon, niets. Ik belde soms naar mijn familie, naar mijn moeder, en ik zei tegen mijn moeder: “Ik zit in het gastgezin, ik ben bij Duitsers.

Ik weet het nog, ik heb gehuild. Ik heb gehuild. Ik ben 16, ik ben heel jong. Het is mijn eerste keer buiten Vienne, buiten Frankrijk. En ik zeg tegen mijn moeder: ‘Mama, kun je je voorstellen dat ik met een Duitser in hetzelfde gastgezin zit? Ze zei:’ Maar je bent in Nederland, je bent niet in Duitsland. Je kunt je voorstellen in ’72, wij zijn in ’72, en nog steeds, en het idee van mijn grootmoeder, mijn grootvader en ook mijn moeder. Je verblijft met Duitsers in een gastgezin uit Nederland? Het is heel vreemd. Ik zei dat het de keuze van de organisatie was. Toen bleek deze Duitser, die leider was van de groep van Esslingen, natuurlijk fantastisch. Wij konden het allemaal met elkaar vinden

Sinds het jaar ’72 ben ik bij veel verenigingen betrokken. Volksonderwijs, zoals Club Léo Lagrange, die ook lid is van het Twinningcomité. Het is in feite een groep verenigingen en het International Exchange Committee. Ik ben dus heel erg betrokken bij deze vereniging en ik ken veel mensen.”

From Vienne, France to Schiedam, the Netherlands

Jean-Francois: “when I was young, we don’t speak about Germany, we speak about Bosch. The war was still in the mind of my grandfather and grandmother, because they have lived so terrible period, terrible moment. What they have done during the last war.

Now everything have changed, 70 years after the war. But I remember always, and when I made the first exchange in ’72 in Schiedam. I was in my host family, and in this host family we are two from two different countries, one from France, myself, and in the same room slept someone from Germany. And at this period, of course in ’72, no mobile phone, nothing. I phoned sometimes to my family, to my mother, and I said to my mother, “I am in the host family, I am with the German people.

I remember, I have cried. I have cried. I am 16, I am very young. It is my first time outside Vienne, outside France. And I say to my mother, “Mom, can you imagine that I am with a German in the same host family? She said, “But you are in the Netherlands, you are not in Germany. You can imagine in ’72, we are in ’72, and still, and the idea of my grandmother my grandfather and also my mother. You are with German people in a host family from the Netherlands. It is very curious. I said it was the choice of the organization. Then of course this German, who was leader of the group of Esslingen, was fantastic. We connect all together.

Since the year ’72, I’m engaged in a lot of associations. Popular education, like Club Léo Lagrange, which is also a member of the Twinning Committee. It is, in fact, a group of associations and the International Exchange Committee. So I am very, very engaged in this association and I know a lot of people.”

After the razzia of Rotterdam and Schiedam, after the war.

Schiedam established relations with Esslingen in Germany and with 6 other cities in Europe.

As a 20-year-old young woman, Connie worked at the Schiedam Community Foundation and organized youth exchanges between the cities.

“My father had been in the resistance and my mother worked at a voucher distribution office during the war and extra vouchers always had to be arranged for people in hiding. So they were not very pro-German. We went on holiday to Italy, for example, but not via Germany, we then went through other countries. But through those exchanges they felt like yes, this is important: that we never have a repeat of that situation again. That, bring it on! So we always had two guests at the same time, one from one country and one from another country. We are from the third country, so you always had at least those three countries at the table. And that led to many, often fanatical conversations. Germans were very driven to make things better and never make the same mistakes again, as they often called them. And the Italians and the French were all very driven by that. But you shouldn’t exaggerate it either, because during the day on the bus to activities it was of course about completely different things, they were busy with each other and love arose. There are also people from those different countries who married each other. Of course that all happened and that was part of the process of living together I think!”

“Once Europe will be real!”

Na de razzia, na de oorlog.

Schiedam knoopte betrekkingen aan met Esslingen in Duitsland en met 6 andere steden in Europa.

Connie werkte als 20-jarige jonge vrouw bij de Stichting Schiedamse Gemeenschap en organiseerde jeugduitwisselingen tussen de steden.

“Mijn vader had in het verzet gezeten en mijn moeder werkte bij een distributiekantoor van bonnen in de oorlog en er moesten voor onderduikers altijd extra bonnen worden geregeld. Dus die waren niet heel erg pro-Duits. Wij gingen op vakantie naar Italie bijvoorbeeld maar niet via Duitsland, dan gingen we door andere landen. Maar door die uitwisselingen hadden zij toch iets van ja, dit is belangrijk: dat we nooit meer een herhaling van die situatie krijgen. Dat, laat maar komen! Dus wij hadden altijd twee gasten tegelijk, een uit het ene land en een uit het andere land. Wij dan uit het derde land, dus je had altijd die drie landen minimaal aan tafel. En dat leidde tot heel veel, ja vaak ook fanatieke gesprekken. Duitsers waren wel heel gedreven om het beter te maken en nooit meer in dezelfde fouten te vervallen zoals ze dat heel vaak noemden. En de Italianen en de Fransen waren ook allemaal erg gedreven daardoor. Maar, je moet het ook niet overdrijven want overdag in de bus naar activiteiten toe ging het natuurlijk over heel andere dingen, waren ze met elkaar bezig en er ontstonden liefdes. Er zijn ook wel mensen uit die verschillende landen met elkaar getrouwd. Dat gebeurde natuurlijk ook allemaal en dat was onderdeel van het proces van met elkaar samenleven denk ik!”

The Razzia of Rotterdam and Schiedam

Lecture and Theatre: Sunday 12 November 14.00 h.

The Rotterdam Razzia took place on November 11 and 12, 1944. DIG IT UP reflects on the memories of this drastic event. We do this through a conversation with Erik J. de Jager, who spent years researching the raid and recorded many stories. This will be followed by the theater performance ‘Houd Courage!’ by the theater company Het Lage Licht.

DIG IT UP heritage lab is the treasure hunter of Rotterdam’s urban culture. View the images found and read the stories from the city under our projects or visit us at Nieuwe Binnenweg 13b.

Reservations: https://www.eventbrite.nl/e/tickets-lezing-en-theater-over-de-razzia-van-rotterdam-749603332747?aff=oddtdtcreator

website DigItUp: https://digitup.nl https://digitup.nl/

Razzia van Rotterdam & Schiedam

Lezing en theater

zondag 12 november 14.00 uur

Op 10 en 11 november 1944 vond de Razzia van Rotterdam plaats. DIG IT UP staat stil bij de herinneringen aan deze ingrijpende gebeurtenis. We doen dat door een gesprek met Erik J. de Jager, die jarenlang onderzoek deed naar de razzia en vele verhalen vastlegde. Daarna volgt de theatervoorstelling ‘Houd Moed!’ van het theatergezelschap Het Lage Licht.

Reserveringen: https://www.eventbrite.nl/e/tickets-lezing-en-theater-over-de-razzia-van-rotterdam-749603332747?aff=oddtdtcreator

Website DigItUp: https://digitup.nl https://digitup.nl/