stichtingreisvanderazzia.nl

Second World War, Italy and the new generation

The kind of reflection on the WWII, began later, during those years. During the 50’s you couldn’t hear anyone remembering, but during the 60’s it started to be discovered, to recall what had happened. The first time in Italy I was 14 years old in the first class of the grammar school, it was 1960, no, it was 1965. It was the twentieth anniversary of the Liberation. What we called the Liberation of Italy, that is, the end of the war in 1945 the partizan movement had won. And the Germans had been thrown out and so. But that year, twenty years later, it came from, there was a new government in Italy, a centre-left government. And the Ministry of Education sent a message, it was rather a directive: “In every class it must be remembered the anniversary of the resistance movement.” In my class, we where together, the teacher didn’t want to speak about it. He said: “I have nothing to say about it. Nothing good to say about the resistance movement. And so, if anyone of you want to speak about it, you can”. And I raised my hand and said “I will like to say something about it.”

From Udine to Schiedam (and Esslingen and back)

Anna, pensioned professor Italian Literature: “We all knew the same songs, the same singers, we all liked, loved the Beatles. I remember that a Swedish girl wrote to me “Blowing in the Wind” on a towel, a paper towel. The lyrics. So we could sing all together in the bus when we went to the city, the town, the factories, coal we visited during the period of our exchange. I remember I laughed all the time! There was always something funny to laugh about! And I was very curious, especially the first time. I was very curious about the family who hosted me. The father was a worker in a factory. But he seemed a gentleman, with a pipe (laughs). He spoke slowly with a fine voice. It was very different from a factory worker, an Italian factory worker! I imagined me because I never knew a factory worker at the time. But it was so kind, so eh, ospitale, that I felt really friendly…”.

Afrekenen met de Tweede Wereldoorlog

Jeugduitwisselingen in de zestiger jaren en de eenwording van West-Europa.

Joop Daalmeijer: het heeft me wel, het heeft me mee gevormd. Ik kom uit een gezin, wij hadden niet veel geld dus heel veel naar het buitenland reizen was geen sprake van. En we gingen naar familie in Brabant om vakantie te houden. Dan zaten we daar op de boerderij. Meer geld was er niet. Dan werden de fietsen vervoerd met een expeditiebedrijf, dan konden we daar fietsen. Dus dit was voor mij de mogelijkheid om mij naar het buitenland te komen. Dat heeft me mee gevormd. Als dat niet gebeurd was was het de vraag of ik was gekomen maar ik nu ben gekomen! Ik heb nog steeds vrienden in Norrkoping in Zweden, in Stockholm. Dat zijn natuurlijk inmiddels ook zestigers en in Frankrijk niet te vergeten, in Vienne. En ja, het heeft mijn blik op de wereld toch verruimd, heeft echt verruimd. En ik ben een absolute Europeer. En niet omdat ik zaken kan doen met Duitsland of met Frankrijk. Maar omdat we samen sterker zijn.

Joop Daalmeijer

De eerste Schiedamse uitwisseling met Esslingen.

Anton, student Tropische Bosbouw te Wageningen was jeugd groepsleider in 1968. “Dat gevoel voor Europa. Dat heeft op mij wel effect gehad en dat gebeurde niet door dat ik daar lezingen kreeg, als mensen mij daar iets over vertelden maar dat gebeurde gewoon doordat je samen naar bijzondere plekken ging waar je over die plekken wat hoorde, wat wel natuurlijk enigszins met de Duitse cultuur in Esslingen of de Welsch cultuur van doen had, dat hele achterland van Neath van Wales, een hele bijzondere plek die… ik ben nog ooit is teruggeweest om daar een dramaserie te maken, heb ik er weer rondgereisd omdat ik het zo bijzonder vond.”

Kroniek van een Bazenbondje: a documentary, but not as you know it!

Voor het project Kroniek van een Bazenbondje worden interviews en reportages met leden van het Bazenbondje op een website geplaatst. De leden praten over ondernemerschap, over erfgoed en over de de doelstelling van het Bazenbondje in de tegenwoordige tijd.

Website: Kroniek van een Bazenbondje

Screen Shot 2016-06-06 at 15.59.26

Website Reis door het Achterland

logo_razzia_valies_kaart_nieuw kopie copy

De nieuwe website Reis door het Achterland komt voort uit het project Reis van de Razzia. De collectie interviews met razziagangers en getuigen is overgedragen aan het NIOD die het project permanent onder haar hoede neemt.

Interviews op Getuigenverhalen

De collectie interviews is voor altijd opgeslagen bij het digitaal archief DANS waardoor de getuigenissen altijd toegankelijk zijn en blijven. Stichting Reis van de Razzia gaat met nieuwe projecten door, geinspireerd door de mannen van de razzia die met hun gezinnen de Wederopbouw en de uitvoering van de Verzorgingsstaat ter hand hebben genomen. DANS en het NIOD zijn beide instituten van het KNAW (Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen).

Dans

Logo+wolk_300dpi

De oprichting van het Bazenbondje

Scan 4

De vereniging ‘Ons Belang’, ook wel bekend als het Bazenbondje, werd opgericht in 1905 met de doelstelling om ‘haar leden bij eventueele ziekten, of bij geheele of gedeeltelijke verminking, waardoor zij ongeschikt zijn om hun werkzaamheden te verrichten, een geldelijke uitkering te geven.’ Hoewel er in hetzelfde jaar al geluiden op gingen in de Tweede Kamer om werknemers en kleine ondernemers tegen invaliditeit en ouderdom te verzekeren, waren de ondernemers niet tevreden met de oplossingen die vanuit de rijksoverheid werd geboden:

[G]evoeld dat wij veel achter stonden bij hun die wekelijks hun verdiende loon ontvangen, wij die in geen Rijksverzekering bank zijn opgenomen, wij die bij een ongeval van niet als te erge aard geen vergoeding kunnen krijgen, wij die niet aan zoo’n zware controle bloot gesteld kunnen worden, als Doctersbewijs, ziekenbriefje van loopuren en zoo voort, gevoelde behoefte in ‘t oprichten van een vereeniging in “ons belang”, Zoo als dan ook bij de oprichten de vereeniging werd genoemd.

Terwijl de oprichting van het Bazenbondje vanuit de deelnemende ondernemers werd gezien als een noodzaak, verliep de oprichting niet gemakkelijk. Er waren ‘personen die beangst waren dat zij wanneer ze zich als lid aansloten benadeeld zoude worden in het uitoefenen van hun bedrijf.’ Ook blijkt de weerstand vanuit de Nieuwendamse gemeenschap, waar de vereniging als scheldnaam de naam ‘het kleine bazen vonds’ kreeg. Ondanks de weerstand wisten de initiatiefnemers toch al snel een vereniging op te bouwen, met een zeskoppig bestuur, een bode die wekelijks de contributie incasseerde en vier ledenvergadering per jaar waar de belangrijkste zaken aan de orde kwamen.

(Uit het onderzoeksverslag ‘Kroniek van een Bazenbondje’)

Het begrip Bazenbondje

De term Bazenbondje had niet altijd een positieve betekenis. De krant de ARBEID, het ‘Weekblad van het Nederlandsche Arbeidsfront’, had er een mening over. Het blad werd gedrukt in 1942 en De tekst ‘Waarachtig socialisme betekent niet allen hetzelfde maar ieder het zijne‘, doet vermoeden dat de Duitse bezetter de spreekbuis was.

Screen Shot 2016-06-01 at 14.06.21

Screen Shot 2016-06-01 at 14.06.45

krant 21.18.55

Student studeert af op het Bazenbondje

Joost Vinke, een masters student aan de Universiteit van Utrecht doet onderzoek naar het erfgoed van het Bazenbondje. Op dit moment bestudeert hij de notulen en brengt hij gebeurtenissen in kaart vanaf het jaar 1905 tot nu. Joost doet een studie Politiek en Maatschappij in Historisch Perspectief. Zijn onderzoek is in de vorm van een stage die hij bij Stichting Reis van de Razzia uitvoert onder leiding van Erik de Jager.